İşte ikilem: Tüketici harcamasını GSYİH büyümesini bu kadar aşacak şekilde artırmak, büyük bir servet dağıtımını gerektiriyor. İster doğrudan devlet sübvansiyonları olsun, ister zorunlu şirket ödemeleri olsun, ölçek korkunç.

Ve işte kimsenin yüksek sesle söylemek istemediği şey—her iki yol da acı bir yere götürüyor. Birinci yol? Ekonomi sürdürülemez transferlerin ağırlığı altında bükülüyor. İkinci yol? Temelde modern tarihteki en büyük servet kaymasını mühendislik yaparken siyasi istikrar çatlıyor.

Politika sihirli bir değnekle dalgalandırılamaz ve tüketimi üretimden 3-4 yüzde puanı daha hızlı büyütmek sonuçsuz olamaz. Matematik iyi niyetlere aldırmaz. Birisi bedelini öder. Her zaman.

Bu ölçekte "örtük veya açık transferlerin" ne anlama geldiğini düşünün. Tüm bir ekonomik sistem içinde değer akışının temelde yeniden düzenlenmesinden bahsediyoruz. İşletmeler marjları kesmeye zorlanıyor. Hükümet hazineleri, sermayeyi altyapı veya borç hizmetlerinden uzaklaştırıyor. Haneler, üretken kapasite duraklarken çekler alıyor.

Gerçek soru bu durumun sorunlar yaratıp yaratmadığı değil. Hangi sorunla başa çıkmayı tercih edersin - ekonomik gerileme mi yoksa siyasi kargaşa mı. Hiçbir cevap güzel değil.