Ben her zaman bir projenin gerçekleştirilebilmesinin anahtarının, ne kadar finansman sağlandığı değil, ekibin sorunlarla yüzleşme cesaretine bağlı olduğunu düşündüm.

Son zamanlarda Irys'in Breckenridge'de yaptığı takım geri dönüşünü izledim, açıkçası, izledikten sonra daha da rahatladım.

Onlar, grup etkinliği yapıp fotoğraf çekmeye gitmiyorlar; sorunları "karnını yarıp" bulmaya gidiyorlar.
Kültürden bahsetmek, sadece slogan atmak değil, gerçekten tartışmak demektir — şirketin çok hızlı genişlemesi misyon duygusunu seyreltir mi?
Mühendislikten bahsediyoruz, teknoloji yığınıyla övünmüyoruz, aksine "çok fazla insan işe almadan teslimat kalitesini nasıl koruyacağız" konusunu detaylandırıyoruz.
BD ekibi daha da sert, zaten düzgün çalışan süreçleri bile alıp tekrar tekrar kırmızı takımın meydan okumasına çıkarıyor, kendilerini havaya sokmuyor.

En çok etkileyen kısım, organizasyon teşhisini kamu raporu haline getirmiş olmalarıydı:
Gecikme, iletişim kopukluğu, işe alım zorluğu, hepsini yazın, gizlemeyin.
Bu tür bir açıkça ortaya koyma tutumu, aslında "gerçek duygu" demektir - bir gösteri değil, gerçekten güçlü olmak istemektir.

Bir sürü slogan atan ve her gün logo değiştiren projelere kıyasla, Irys ekibi sanki "yolda giderken motoru tamir eden" insanlar gibi.
Onlar en gürültücü olmayabilirler ama kesinlikle en istikrarlılar.

#KaitoYap @KaitoAI @irys_xyz #Yap @josh_benaron #Irys uxlink