Geçen yazdaki o ders, hâlâ aklıma geldikçe içimde bir korku uyandırıyor. Bir dizi işlem sonucunda, hesap doğrudan 50.000 dolardan fazla kayboldu. O zaman pes etmemek için pozisyonu artırarak geri dönmeye çalıştım, ama sonuçta daha da derin bir çukura düştüm ve sonunda doğrudan Tasfiye edilip sıfıra indim.

Ondan sonra tamamen değiştim. Kaldıraç hâlâ aynı ama pozisyonu artırma giderek daha temkinli hale geldi, her seferinde emir vermeden önce elim titriyor — bu muhtemelen "emir verme PTSD'si" denir. Ama pes etmedim, her gün küçük pozisyonlar açarak pratik yapmaya başladım, az miktarda denemeler yaparak yavaş yavaş hissetmeye çalıştım.

Açıkçası, bu şekilde oynamak heyecanı kaybetti ama hesap nihayetinde istikrarlı bir şekilde büyümeye başladı. Bazen şansım yaver gidiyor, katlıyorum, bazen onca dolarla birkaç yüz dolara kadar kazanabiliyorum. Şimdi anladım ki: Bu sözleşme işi, ailemi riske atmak için değil, oyun oynar gibi deneyim kazanmak için — sürekli küçük kazançlar elde etmek, azdan çok yapmak.

Ana sermayen yok mu? O zaman yavaş yavaş biriktir. Hayatı etkileme, psikolojini bozma, bu uzun vadeli yolun ta kendisi. Sonuçta piyasa her zaman var, ama ana sermaye kaybolursa gerçekten kaybolur.