İşten çıkarmalar duygusal olarak ağır darbe vurur, ancak çarpıcı bir kopukluk vardır: liderlik genellikle insani bedeli hafife alır. Karar vericiler ile işini kaybedenler arasındaki empati eksikliği kalıcı bir kör nokta olarak kalır. Yöneticiler işten çıkarmaları stratejik hamleler olarak görürken çalışanlar sarsılan istikrarla yüzleştiğinde, bu uçurum daha da derinleşir. Bu uyumsuzluk sadece rakamlarla ilgili değildir—birçok şirketin, özellikle de dalgalı sektörlerde faaliyet gösterenlerin, göz ardı etmeye devam ettiği daha derin kurumsal kültür sorunlarını yansıtır.