Son zamanlarda İskandinav modeli hakkında düşünüyorum. İşte mesele - bu İskandinav sistemleri, gelir eşitliği konusunda gerçekten harika bir iş çıkarıyor. Eğer fakir doğarsanız, rahat bir orta sınıf hayatına yükselme şansınız? Dürüst olmak gerekirse, oldukça sağlam.

Ama işte burada ilginçleşiyor. İnsanları yoksulluktan kurtaran aynı sistem mi? Bir nevi tavanınızı da sınırlıyor. Ciddi, nesilden nesile geçebilecek bir servet inşa etmek neredeyse imkansız bir görev haline geliyor. Gelir eşitliğini bu kadar iyi çalıştıran vergi yapıları ve servet yeniden dağıtım mekanizmaları... önemli bir sermaye biriktirmeyi acımasızca zorlaştıran tam da bu aynı güçler.

Böylece garip bir paradoks ortaya çıkıyor: herkesin makul bir seviyeye ulaşmasını sağlamakta harika, ancak rahat bir yaşamdan gerçekten zengin bir hayata geçiş yolu temelde kapalı. Sosyal hareketlilik var, ancak kimsenin konuşmadığı görünmez bir tavan var.