Geçen ay biri bana özel mesaj attı, hesabımda sadece 3800'den fazla U kalmış, tümüyle donup kalmışım.

Ona doğrudan cevap verdim: "Şu anda heyecan aramak için devam mı etmek istiyorsun, yoksa parayı nasıl geri kazanacağını ciddiye mi düşünüyorsun?"

Uzun bir süre bekledikten sonra, bir mesaj gönderdi: "Kayıtları tersine çevirmek istiyorum."

"Tamam," dedim, "önce sana bir şey sorayım - haftada üç yüz lira kazanmayı kabul eder misin? Beş puan kazandığında durabilir misin? Eğer bunu yapamazsan, o zaman zaman kaybetmeyelim."

Uzun bir süre duraksadı, en sonunda dişlerini sıkarak dedi ki: "Olabilir."

Sonra ona üç kural koydum:
- Günde en fazla bir kez hareket et
- Her seferinde en fazla %10'luk pozisyon alınabilir.
- Zarar durdurma seviyesini ayarlayın, kâr ettiğinizde acele etmeyin.

İlk hafta sona erdi, 217U kazandı.
İkinci hafta hesap 6200U'ya döndü.
Üçüncü haftanın bir gecesi, aniden bana tekrar ulaştı: "Az önceki ETH dalgasına, eğer tüm paramla girseydim..."

Ona acele etmemesini söyledim, 2000 kelime yazmasını istedim - bu bir teknik analiz değil, o anda aklında ne düşündüğünü yazsın.

O getirdiği şeylerin içinde bir cümle vardı: "Piyasa yükselmeye başladı, elim kontrol edemiyor, hemen girmek istiyorum..."

Bu bir cümleyle, çoğu insanın para kaybetme nedenini temel olarak açıklamış oldu.

Dört ay sonra, hesabı 20.000 U'ya düştü.

Dün bana ekran görüntüsü gönderdi - 200.000U bakiyesi, bir cümleyle birlikte: "Artık anlıyorum, yavaş yavaş gitmek aslında daha hızlı."

Ona şöyle cevap verdim: "Bu, para kazanmayı öğrendiğin değil, nihayetinde nasıl gereksiz yere kaybetmeyeceğini anladığın anlamına geliyor."

Eğer sen de bu türden biriysen:
Zarar edince dayan, kâr edince panikleyip kaç.
Her gün orada "o zaman şöyle olsaydı" pişmanlığı yaşıyorum.
Hep kendimi piyasaya para gönderiyormuşum gibi hissediyorum.

O zaman gerçekten durup, ticaret mantığının nerede yanlış gittiğini düşünmek gerekiyor. Pozisyon yönetimi ve psikolojik kontrol, bazen grafiklere bakmaktan çok daha önemlidir.