Hindistan iklim finansmanı konusunda meydan okudu ve dürüst olmak gerekirse? Haksız değiller.

Argüman basit: Gelişmiş ekonomiler, yüzyıllar süren sanayi emisyonları üzerine zenginliklerini inşa ettiler. Şimdi herkesin temizlenmesini isterken faturayı ödemekten kaçınıyorlar. Hindistan'ın durumu, net sıfıra ulaşmanın yeterli olmadığı yönünde—zengin ülkeler, sorunu yaratmayan ülkeler için geçişi gerçekten finanse etmelidir.

Bir saniye sayılara bir göz atın. Yenilenebilir altyapı, adaptasyon önlemleri ve ekonomik dönüşüm için gereken trilyonlardan bahsediyoruz. Ancak iklim finansmanı taahhütleri sürekli olarak sulandırılıyor veya erteleniyor. Taahhütler ile gerçek sermaye akışları arasındaki fark? Devasa.

Bunu ilginç kılan şey, kaldıraç açısı. Gelişen pazarlar, küresel iklim müzakerelerinde önemli bir pazarlık gücüne sahiptir. Yeşil geçişin acilen ihtiyaç duyduğu kritik tedarik zincirlerini, nadir toprak minerallerini ve üretim kapasitesini kontrol ediyorlar. Fonlama gerçekleşmezse, daha fazla ülkenin emisyon hedeflerinden ziyade ekonomik büyümeyi önceliklendirmesini bekleyin.

Tüm durum, temel bir gerilimi ortaya koyuyor: Faydalar ve maliyetler bu kadar eşitsiz dağıtıldığında, küresel bir ekonomiyi nasıl yeniden yapılandırırsınız? Zengin ülkeler emisyon kesintileri istiyor. Gelişmekte olan ülkeler nakit ve teknoloji transferi talep ediyor. Bu boşluğu kapatacak birine ihtiyaç var ve şu anda, kimse gerçek para ile adım atmıyor.

İşte asıl mesele—artık bu sadece iklimle ilgili değil. Bu, sermaye tahsisi, jeopolitik konumlanma ve küresel gelişim üzerindeki anlatıyı kimin kontrol ettiğiyle ilgili. Hindistan gürültü yapıyor çünkü sessiz kalmanın bir başkasının şartlarını kabul etmek anlamına geldiğini biliyorlar.

Soru, haklı olup olmadıkları değil. Soru, derin ceplere sahip birinin gerçekten dinleyip dinlemediğidir.