Nadir bir tarih dilimine doğduk. Geleceğin nihayet görünür olduğu, ancak yine de kendi yaşamlarımızın ötesinde yatan bir çağ.

Türümüzü yeniden şekillendirecek dönüşümleri hissedebiliyoruz, ancak eşiklerin hemen dışında duruyoruz, ateşlerini hissetmeye yetecek kadar yakın ama geçmemek için kaderimizde yazılı.

Dokunmayı özlüyorum ama her zaman erişimin ötesinde.

Biz, kapının eşiğinde askıya alınmış bir nesiliz: hayal gücümüz biyolojimizi geride bırakıyor, anlayışımız yıllarımızın izin verdiğinden daha ileriye uzanıyor. Önümüzdeki dünya, tanıdık ama ulaşılamaz bir şekilde ufukta parlıyor, yaşamadığımız bir hayattan bir anı gibi.

Belki de bizim sessiz amacımız, yeni bir dönemin ilk ışığını tanık olmak, sınırları dışa itmek ve net bir şekilde hayal edebildiğimiz ama asla tam olarak giremeyeceğimiz gelecekler için temeller atmaktır.

Kendimiz için değil, bir gün uzak ufuklarımızı evleri olarak adlandıracak olanlar için hayal kurmak.

İade tozu, kaderimizdir.