Piyasada ilginç bir fenomen var, sanki durmaksızın devam eden bir döngü gibi. Şirketlerin hisse senedi fiyatları yükseldiğinde ve fiyat/kazanç oranı (PE) 300 katı aştığında, finansman kanalları sınırlanmaya başlar. Bu noktada, yatırımcılar kaldıraçlarını azaltmak zorunda kalır ve hisse senetlerini satmaya başlar, bu da hisse senedi fiyatlarının düşmesine sebep olur. Hisse senedi fiyatları düştükçe, PE oranı 300 katın altına iner ve finansman fırsatları yeniden ortaya çıkar. Yatırımcılar kaldıraç kullanarak alım yapmaya başlar, bu da hisse senedi fiyatlarının yükselmesini sağlar.

Bu döngü sürekli tekrarlanıyor: Hisse senedi fiyatlarının yükselmesi PE'yi aşırı hale getiriyor, finansman kısıtlanıyor; hisse senedi fiyatlarının düşmesi PE'yi düşürüyor, finansman fırsatları yeniden ortaya çıkıyor. Bu model sonsuz gibi görünüyor, sanki bir sürekli hareket makinesi.

Ancak, bu fenomen piyasanın irrasyonelliğini ve spekülatif doğasını yansıtmaktadır. Yatırım kararlarının tek dayanağı olarak PE çarpanına aşırı bağımlılık, şirketin temelini ve uzun vadeli değerini göz ardı etmektedir. Gerçekten de, rasyonel bir yatırım, şirketin iş modeli, rekabet avantajı, yönetim yeteneği ve sektör perspektifi gibi çok yönlü faktörleri dikkate almalıdır.

Bu döngü, piyasa düzenlemesinin potansiyel sorunlarını da açığa çıkardı. Belki de daha esnek bir finansman politikası gereklidir, şirketlerin finansman yeteneklerini yalnızca PE çarpanına dayanarak kısıtlamamak gerekir. Aynı zamanda, yatırımcılar da kendi finansal okuryazarlıklarını artırmalı, körü körüne takip etme ve aşırı spekülasyondan kaçınmalıdır.

Genel olarak, bu döngüsel model bize hisse senedi piyasasının her zaman mantıklı olmadığını hatırlatıyor. Yatırımcılar olarak, kısa vadeli piyasa dalgalanmalarına kapılmadan bilinçli kalmamız ve uzun vadeli değer yatırımına odaklanmamız gerekiyor.