Bugün ayna karşısında uzun süre baktım, birden fark ettim ki, artık 20 yaşındaki gibi değilim.

30'lu yaşlar parmak uçlarımda kayıp gidiyor - meğ benim gençliğim, böylece sessizce sona ermiş.

İçimde yoğun bir kaygı ve belirsizlik var, gelecekte hangi yoldan gitmem gerektiği sorusu kafamdan çıkmıyor.

Etrafa saçılmış tavuk tüylerine bakarken, bir de şu anki hiçbir şeyim olmayan halime bakıyorum, hayatın beni berbat bir hale mi soktuğunu, yoksa benim günlerimi darmadağın mı geçirdiğimi ayırt edemiyorum.

Bir zamanlar ideallerin elimi uzatsam ulaşabileceğim kadar yakın olduğunu düşünmüştüm, ama gerçek ile hayal arasındaki mesafe tam olarak on bin sekiz yüz mil. Tüm gücümle ileriye doğru koşmaya çalıştım, ama bazı anlarda derin bir çaresizlik hissetmekten kurtulamadım.

Çocukken hep büyümeyi beklerdim, büyüdüğümde tüm sorunları çözebileceğimi sanırdım. Gerçekten yıllardan geçene kadar, büyümenin asla sorunların sonu olmadığını, aksine tüm sorunların başlangıcı olduğunu anladım.

Hayatta ne iki tarafı da kazanmanın bir yolu var ki? Kısa bir yüz yıl, sadece bize seçim yapmayı öğretmek içindir. Tıpkı o sözde olduğu gibi: "Ateşi elinde tutarak geçin, dur ve unut, rüzgara bırak."