Bu yıl yirmili yaşlarımdayım, her zaman çok şey istemek istiyorum; olgunlaşmak, sakinleşmek, istikrar bulmak, yeterli yetenek ve paraya sahip olmak, birçok yerde deneyim kazanmak, olayları kapsamlı ve uygun bir şekilde yönetmek, otuzlu yaşlarda sahip olunacak deneyim ve sükunete sahip olmak istiyorum.
Herkes yirmili yaşların altın çağ olduğunu söylese de, ben bu yaşın belirsizlik, hayal kırıklığı, karmaşa ve öz eleştiri ile dolu olduğunu düşünüyorum. Eğitim, iş, aile gibi çoklu baskılarla yüzleşirken, insan ilişkilerini sürdürme çabası ve gelecekle ilgili belirsizlik içinde, herkes tam donanımlı bir yetişkin olma rolünü oynamaya çalışıyor. Eğer çaba göstermezsem, bu hayatın gerçekten sona ereceği hissi var, bu da sonunda beni daha da yıpratıyor. Yirmili yaşların başındaki belirsizlik, bahardaki büyüme ağrısı gibi; hayatım boyunca çok fazla hayal var, ama sonunda hepsi sadece 'iyi bir uyku çekmek istiyorum' cümlesine dönüşüyor.
Biz hem cesur hem de korkakız, her türlü yeni şeyleri deneme cesaretine sahibiz, başarısızlıkla yüzleşip tekrar deneme konusunda güvenimiz var, ama her şeyden de korkuyoruz. Hayalim çok güzel ama toplum çok gerçekçi; insan ilişkilerinden nefret ediyorum, görünmeyen kurallardan nefret ediyorum ama sürekli olarak öğrencilik ruhumu atmam gerekiyor, çünkü toplum bir "iyi insan" değil, toplum kurallarına uyan bir "toplum insanı" istiyor.
Özgürlüğü arzularken, aynı zamanda istikrar peşindeyim; her gün kendimle tekrar eden bir çekişme içindeyim, sürekli kendimi inkâr edip onaylıyorum, sadece idealimdeki yetişkin olmak istiyorum. Belki de istediğim çok fazla, belki de başarıya ulaşmak için çok acele ediyorum. Bu yüzden kendime sürekli yavaş olmam gerektiğini söylüyorum. Ama gerçekten çok zor, büyümek de o kadar kolay değil.
Yirmi yaş hayatın yağmur mevsimidir, yirmi yaşımın başında yaralar aldım, düştüm, gözyaşı döktüm, büyüdüm, her şeyi yakalamak istedim ama hiçbir şeyi yakalayamadım, insanların tepkisi her zaman gecikir, ne zaman ki zamanın geçtiğini anladım, geçmiş benim için çok uzaklaştı, sadece ileriye doğru yürümek zorundayım, ama nereye varacağımı bilmiyorum, belki de pişmanlıkla ölmek benim sonumdur.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bu yıl yirmili yaşlarımdayım, her zaman çok şey istemek istiyorum; olgunlaşmak, sakinleşmek, istikrar bulmak, yeterli yetenek ve paraya sahip olmak, birçok yerde deneyim kazanmak, olayları kapsamlı ve uygun bir şekilde yönetmek, otuzlu yaşlarda sahip olunacak deneyim ve sükunete sahip olmak istiyorum.
Herkes yirmili yaşların altın çağ olduğunu söylese de, ben bu yaşın belirsizlik, hayal kırıklığı, karmaşa ve öz eleştiri ile dolu olduğunu düşünüyorum. Eğitim, iş, aile gibi çoklu baskılarla yüzleşirken, insan ilişkilerini sürdürme çabası ve gelecekle ilgili belirsizlik içinde, herkes tam donanımlı bir yetişkin olma rolünü oynamaya çalışıyor. Eğer çaba göstermezsem, bu hayatın gerçekten sona ereceği hissi var, bu da sonunda beni daha da yıpratıyor. Yirmili yaşların başındaki belirsizlik, bahardaki büyüme ağrısı gibi; hayatım boyunca çok fazla hayal var, ama sonunda hepsi sadece 'iyi bir uyku çekmek istiyorum' cümlesine dönüşüyor.
Biz hem cesur hem de korkakız, her türlü yeni şeyleri deneme cesaretine sahibiz, başarısızlıkla yüzleşip tekrar deneme konusunda güvenimiz var, ama her şeyden de korkuyoruz. Hayalim çok güzel ama toplum çok gerçekçi; insan ilişkilerinden nefret ediyorum, görünmeyen kurallardan nefret ediyorum ama sürekli olarak öğrencilik ruhumu atmam gerekiyor, çünkü toplum bir "iyi insan" değil, toplum kurallarına uyan bir "toplum insanı" istiyor.
Özgürlüğü arzularken, aynı zamanda istikrar peşindeyim; her gün kendimle tekrar eden bir çekişme içindeyim, sürekli kendimi inkâr edip onaylıyorum, sadece idealimdeki yetişkin olmak istiyorum. Belki de istediğim çok fazla, belki de başarıya ulaşmak için çok acele ediyorum. Bu yüzden kendime sürekli yavaş olmam gerektiğini söylüyorum. Ama gerçekten çok zor, büyümek de o kadar kolay değil.
Yirmi yaş hayatın yağmur mevsimidir, yirmi yaşımın başında yaralar aldım, düştüm, gözyaşı döktüm, büyüdüm, her şeyi yakalamak istedim ama hiçbir şeyi yakalayamadım, insanların tepkisi her zaman gecikir, ne zaman ki zamanın geçtiğini anladım, geçmiş benim için çok uzaklaştı, sadece ileriye doğru yürümek zorundayım, ama nereye varacağımı bilmiyorum, belki de pişmanlıkla ölmek benim sonumdur.